วันที่ 14 ส.ค.68 ดร.สามารถ ราชพลสิทธิ์ อดีตรองผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร และอดีตรองหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก ดร.สามารถ ราชพลสิทธิ์ - Dr.Samart Ratchapolsitte ระบุว่า...

“5 ขา” เดือนเดียว!

ทุ่นระเบิดเขมร “ละเมิด” หยุดยิง-หยามไทย

ตั้งแต่วันที่ 16 กรกฎาคม 2568 - วันนี้ (14 สิงหาคม 2568) เป็นเวลาประมาณ 1 เดือน ทหารไทย “เหยียบทุ่นระเบิดเขมร” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ต้องสูญเสีย “ขา” ไปแล้ว 5 ขา… 5 นาย!

1. ถ้าเป็นลูกหลานของคุณ... จะรู้สึกอย่างไร?

ลองจินตนาการดูว่าถ้ามีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปลายสายบอกว่า “เขารอด... แต่ขาขาด”

หลายคนคงน้ำตาคลอทุกครั้งที่นึกถึงภาพทหารกล้าเหยียบทุ่นระเบิดจนเสียขา นี่ไม่ใช่แค่การสูญเสียอวัยวะ แต่มันคือการสูญเสียความฝันในอนาคต ความปกติสุขของทั้งครอบครัว และชีวิตที่เปลี่ยนไปตลอดกาล... จากทหารที่กำลังลาดตระเวนชายแดนกับภารกิจปกป้องประเทศ กลับกลายเป็นผู้ต้องต่อสู้กับการเดินโดยใช้ “ขาเทียม”

ความฝันที่อาจไม่เหมือนเดิม แต่หัวใจยังคงรักชาติ พวกเขาไม่ได้หวังให้ใครมาปลอบ แต่ต้องการ “ความเข้าใจ” และ “ความรับผิดชอบ”

2. คำพูดที่อยากได้ยินจากผู้มีอำนาจ

ทหารแต่ละคนเสียขาเพื่อประเทศ... พวกเขาไม่ต้องการคำปลอบที่ไม่ได้ออกมาจากหัวใจ แต่ต้องการให้เสียงนั้นกลายเป็น “การเปลี่ยนแปลงที่จับต้องได้” พูดด้วยความ “เห็นอกเห็นใจ” เช่น

“ผมรู้สึกเจ็บปวดแทนน้องๆ ทุกท่านที่ต้องสูญเสียขา ทุกท่านคือผู้เสียสละเพื่อชาติอย่างแท้จริงที่เราไม่อาจมองข้าม รัฐบาลจะเร่งดำเนินการเพื่อป้องกันมิให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ซ้ำอีก และจะดูแลทุกท่านอย่างเต็มที่” และ

“นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นการละเมิดกติกาสากล ไทยจะปกป้องกำลังพลและประชาชนทุกวิถีทางอย่างถึงที่สุด”

เหล่านี้ไม่ใช่คำปลอบ แต่เป็นคำมั่นสัญญา... ถ้าพูดทำนองนี้ กระแสดราม่าก็คงไม่เกิดขึ้น

3. แล้วไทยควรจัดการกัมพูชาอย่างไร?

(1) เจรจากับ “คนไร้อารยะ”… ได้ผลจริงหรือ?

เมื่อเร็วๆ นี้ มีการประชุม GBC กันมาแล้ว แต่กัมพูชา “เบี้ยว” ไม่ยอมรับที่แก้จะปัญหาทุ่นระเบิดที่ตัวเองได้วางไว้ พอเกิดเหตุกลับโยนความผิดว่า “ทหารไทยเดินผิดทางไปเหยียบทุ่นระเบิดเก่า” ทั้งๆ ที่ทหารไทยไม่ได้เดินผิดทาง แต่ทุ่นระเบิดที่เหยียบนั้น เป็นทุ่นระเบิดใหม่ที่เพิ่งนำมาวางบนเส้นทางเดิม

ด้วยเหตุนี้ การเจราจากับคนที่ไม่เคารพกติกาย่อมไม่ได้ผลแน่นอน!

(2) ตอบโต้ขั้นเด็ดขาด

ผมประทับใจคำพูดของท่านแม่ทัพภาคที่ 2 “ถ้าไม่สงบ ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เราต้องตอบโต้ด้วยกำลัง… เรามีสิทธิ์ปกป้องและคุ้มครองกำลังพลของเราเช่นกัน”

อีกทั้ง ได้อ่านบทสนทนาของทหารจากโพสต์ของจ่าไอซ์ ทัพฟ้า “พวกผมไม่ไหวแล้วนะเว้ยพี่... วันนี้เป็นพี่เค้า... วันพรุ่งนี้อาจเป็นผม... มะรืนอาจเป็นน้องอีกคน... เราไม่รู้เลยว่ามันวางไว้ตรงไหน... จะทำอะไร อยากให้รัฐบาลสั่ง... เอาให้จบจบไปเลย... พวกผมไม่ไหวแล้วเว้ยพี่”

อ่านแล้วเลือดขึ้นหน้า! 5 ขาที่ต้องสูญเสียไป ควรเป็นสัญญาณชัดเจนว่า “ถึงเวลาแล้วที่เราต้องลุกขึ้นและเอาคืน”

4. บทสรุป

วันนี้ทหารกล้าของเรา 5 นาย เสียขาไปแล้ว 5 ขา พรุ่งนี้ จะเป็นบทพิสูจน์ความกล้าหาญของผู้นำไทยในการปกป้องศักดิ์ศรีและชีวิตของทหารไทย

เกมนี้ไม่ใช่แค่เรื่องชายแดน แต่มันคือเรื่องของ “ความรับผิดชอบและความกล้าหาญ”