வாசகர்களை, எழுத்தாளர்களாக, பங்களிப்பாளர்களாக மாற்றும் விகடனின் ‘My Vikatan’ முன்னெடுப்பு இது. இந்தக் கட்டுரையில் இடம்பெற்றுள்ள கருத்துகள் அனைத்தும், கட்டுரையாளரின் தனிப்பட்ட கருத்துகள். விகடன் தளத்தின் கருத்துகள் அல்ல - ஆசிரியர்

எனக்குத் தீபாவளி என்றால், மற்றவர்களைப் போல புது சட்டை, வெடி, இனிப்பு — இவை எதுவும் கிடையாது.

எங்கள் வீட்டில் அந்த நாள் கூட ஒரு சாதாரண நாளைப்போலத்தான் இருக்கும்.

அம்மா “இது தீபாவளி, எழுந்திரு, எண்ணெய் தேய்த்து குளிச்சு வா” என்று சொல்லியதே இல்லை.

அந்த காலை ஒரு மௌனமான காலை — பாசமற்ற ஒரு விழா போல அமைதியாகக் கடந்து போய்விடும்.

அக்கம் பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் வெடிகள் வெடிக்க, தங்கச்சி சிரித்து குதிக்க, அதைப் பார்த்து நான் ஒரு சிறிய புன்னகையுடன் கடந்து விடுவேன்.

என் கையில் ஒரு புது சட்டை மட்டும் — அதுவே அந்த நாளின் பெருமை. வீட்டில் அந்த நாளுக்கென்று ஒரு பிரத்தியேக மகிழ்ச்சி இல்லை.

ஆனால் அந்த அமைதியிலும் ஒரு கனவிருந்தது — ஒருநாள் என் தீபாவளியும் நிறம் கொள்ளுமா என்று.

அந்த கனவு நனவானது ஒரே ஒரு முறை.

என் வாழ்க்கையில் நான் தியேட்டர் சென்ற ஒரே நாள் அது.

அது கூட சாதாரண நாள் அல்ல — என் காதலியுடன் 

என் ஊரிலிருந்து சென்னைக்கு போய் தான் அந்த அனுபவம். அவள் தான் என்னை தியேட்டருக்குள் அழைத்துச் சென்றாள்.

அந்த நாள் திரையில் ஓடிய படம் — விஜய் சேதுபதி நடித்த ‘மகராஜா’. ஆனால் என் கண்களில் ஓடியது “என் வாழ்க்கை” படம் தான்.

அந்த இருட்டான ஹாலில் அவள் அருகில் அமர்ந்திருந்தேன்; திரை வெளிச்சம் முகத்தில் விழ, என் உள்ளத்தில் ஒரு ஒளி பிறந்தது.

படம் நன்றாக இருந்ததா எனக்குத் தெரியாது, ஆனால் அந்த ஒரு நொடி — அவள் அருகில் இருந்த அந்த உணர்வு —என் வாழ்நாளின் அழகான காட்சி. வெடிச் சத்தம் இல்லாமலே என் உள்ளம் வெடித்தது, வெடியில் நெருப்பு இல்லாவிட்டாலும், காதலின் தீ என்னுள் எரிந்தது.

இன்று பலர் தீபாவளி வெளியீட்டு படங்களைப் பற்றி பேசுவார்கள்,

“அந்த ஆண்டு தல படம், அந்த ஆண்டு விஜய் படம்!” என்று நினைவுகளைப் பகிர்வார்கள்.

ஆனால் எனக்கோ அந்த ஒரே படம், அந்த ஒரே நாள், அந்த ஒரே பெண் — அவளுடன் பார்த்த அந்த ‘மகராஜா’ தான் நினைவில் தங்கியிருக்கும்.

என் தீபாவளி சினிமா ஒரே முறை நடந்தது - ஆனால் அதன் காட்சி என் மனத்தில் இன்னும் ஓடிக் கொண்டே இருக்கிறது.

ஒவ்வொரு ஆண்டும் தீபாவளி வந்தால்,

வெடிச் சத்தம் இல்லாத என் சிறுவயது நினைவுகளும்,

சென்னையில் அவளுடன் பார்த்த அந்த இரவு நினைவும் —

இரண்டும் சேர்ந்து என் உள்ளத்தை நனைக்கும்.

ஆனால் இன்று நான் ஒரு கனவுடன் வாழ்கிறேன் - அம்பேத்கர் காட்டிய கல்வி வழியில் சென்று, ஒரு நாள் அரசு வேலையை வென்று, என் குடும்பத்தோடு ஒரு உண்மையான தீபாவளி கொண்டாட வேண்டும் என்ற நம்பிக்கையுடன்.

அந்த நாள் வந்தால் - அம்மா கைப்பக்குவமாய் செய்த இனிப்பை சாப்பிட்டு, வெடிகளின் சத்தத்தில் என் வாழ்க்கையின் அமைதி ஒலிக்கட்டும்.

அம்பேத்கர் கனவு கண்ட சமத்துவத்தின் வெளிச்சத்தில் என் தீபாவளி பிறக்கட்டும்.

அதுவரை… என் தீபாவளி என் மனதிலேயே ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு படம் போல - அவளின் சிரிப்பும், என் கனவும் சேர்ந்து ஒரு காட்சி ஆகி நிற்கிறது.

செ.கலையரசன்

நல்லூர்பட்டி 

ஏதோ ஓர் ஊரில், எங்கோ ஒரு தெருவில் நடந்த ஒரு விஷயம்தான் உலகம் முழுக்க வைரலாகிறது. உங்களைச் சுற்றியும் அப்படியொரு வைரல் சம்பவம் நடந்திருக்கலாம்... நடந்துகொண்டிருக்கலாம்... நடக்கலாம்..! அதை உலகுக்குச் சொல்வதற்காகக் களம் அமைத்துக் கொடுக்கிறது #MyVikatan. இந்த எல்லையற்ற இணையவெளியில் நீங்கள் செய்தி, படம், காணொளி, கட்டுரை, கதை, கவிதை என என்ன வேண்டுமானாலும் எழுதலாம். ஃமீம்ஸ், ஓவியம் என எல்லாத் திறமைகளையும் வெளிப்படுத்தலாம்.