एरवी कधी आवराआवर करूया असं म्हटलं, की चालढकल होते; परंतु आवर्जून आवरायला आवडतं ते म्हणजे केवळ ‘माझं मेकअप किट’. या रविवारी वेळ होता. म्हटलं, माझी स्टुडिओ रूम आवरुया. पुण्यात आल्यापासून स्वतंत्र अशी मेकअप रूम झाली आहे. रूम आवरत असताना बऱ्याच गोष्टी तरळून गेल्या. मेकअपसाठीचं किती संपन्न कीट आहे आपलं. आधी असं नव्हतं. या गोष्टींचा साधा गंधही नव्हता.. कसा असणार म्हणा? त्यावेळी खूपच लहान होते मी.
‘यंदा कर्तव्य आहे’ या चित्रपटानं माझं चित्रपटसृष्टीत पदार्पण झालं, त्यावेळी मी १९ वर्षांची होते. कलाक्षेत्रात काम करताना कुठल्या गोष्टी गरजेच्या असतात, काय करायला हवं, कसं राहायला हवं, याची जाणीव होण्याआधीच एवढी मोठी संधी माझ्या पदरात पडली. अर्थातच मी नशीबवान आहे असं म्हणावंच लागेल; पण या क्षेत्रात जम बसवणं, इथं पाय रोवून ठेवणं हे कठीण आहे, हे हा चित्रपट प्रदर्शित झाल्यानंतर माझ्या लक्षात आलं. खूप गोष्टी आव्हानात्मक वाटायच्या.
अभिनयाचे धडे सेटवर मिळत होते. प्रत्येक टप्प्यावर योग्य व्यक्ती जणू देवानं माझ्यासाठी पेरूनच ठेवल्या होत्या. सुरुवातीला सेटवर गेल्यानंतर आमचे मेकअप दादा जो काही मेकअप करतील तो गोड मानून घ्यायचे. ‘हे कुठलं प्रॉडक्ट आहे, कसं वापरायचं’ वगैरे त्यांना खूपदा विचारायचा प्रयत्न करायचे. सेटवरचं तर उत्तम भागत होतं; परंतु एरवी कुठल्या कार्यक्रमाला जायचं म्हटलं, की धांदल उडायची. मग वेगवेगळ्या ब्युटीपार्लरवाल्यांकडून चेहरा रंगवण्याचे प्रयोग व्हायचे.
त्यावेळी आपल्याला स्वतःचा मेकअप यायला हवा अशी तीव्र जाणीव व्हायची. माझ्या नशीबानं ‘मराठी तारका’सारखा कार्यक्रम मी करू लागले. यामध्ये अगदी दिग्गज मधू कांबीकर यांच्यापासून ते वर्षा उसगावकर, किशोरी शहाणे, अलका कुबल ते अगदी मी अशा २२ तारका आम्ही नृत्य करत होतो. तिथे मला खऱ्या अर्थानं स्वतःच्या मेकअपकडे, केशरचनेकडे किंवा आपण काय घालतो याकडे लक्ष देणे गरजेचे आहे हे कळलं.
त्याबाबतीतलं शिक्षण माझं तिथं पूर्ण झालं. प्रिया बेर्डे, किशोरी अंबिये आणि रेशम टिपणीस यांच्याकडून माझं हे प्रशिक्षण सुरू झालं. प्रत्येक प्रयोगागणिक मेकअप स्वतः करण्याचा आत्मविश्वास येऊ लागला. आपल्या चेहऱ्यातल्या चांगल्या म्हणजेच प्लस गोष्टी कशा हायलाईट करायच्या आणि फ्लॉज कसे लपवायचे ही कला मी हळूहळू शिकू लागले.
अभिनेत्री म्हणून प्रत्येक पात्रात कायाप्रवेश करताना आपण त्या पात्रात संपूर्णतः मिसळून जाण्यासाठी तसं दिसणं गरजेचं आहे आणि त्याची सुरुवात ही विचारांपासून ते मेकअप अशी सुरू होते. साधं सोज्वळ पात्र असू देत किंवा ‘स्वराज्यजननी जिजामाता’मधील पोक्त उमाबाई किंवा आत्ताची ‘मुरांबा’मधील नखरेल जान्हवी या पात्रांना शोभेल असा मेकअप कायम माझा मीच केला आहे. माझ्यासाठी म्हटलं तर हे माझं मेडिटेशन आहे. चित्र काढताना कस आपण गुंगून जातो अक्षरशः तशी रमते मी..
बरं, मेकअप ही संकल्पना केवळ अभिनय करणाऱ्यांसाठी मर्यादित राहिली नाहीये. एरवीसुद्धा देखणं, टवटवीत दिसण्यासाठी मेकअप, नो मेकअप लुक ट्रेंडमध्ये आहे. अगदी काहीच मेकअप न येणाऱ्यासुद्धा कमी प्रॉडक्टमध्ये अगदी सहज मेकअप करू शकतात. मगाशी म्हणाले तसं सर्वजण रूपसंपन्न नसतील; पण मेकअप कौशल्याने आपण या कमतरतेवर मात मिळवू शकतो. हा हलकासा मेकअप तुम्हाला आत्मविश्वास देऊ शकतो.
ऑफिसला जाताना किंवा छोट्याशा कार्यक्रमालाही हलका मेकअप तुम्हाला देखणं आणि टापटीप दिसवतो. माझ्या चॅनेलवर तुम्हाला अशा प्रकारचे ट्यूटोरियल्स बघायला मिळतील. परंतु मुळातच मेकअप वगैरे मला आवडतच नाही असं म्हणणाऱ्यासुद्धा कधीतरी काजळ लावण्याच्या मोहात पडतातच. एखाद्या समारंभात उठून दिसण्यासाठी थोडीशी का होईना लिपस्टिक लावतातच.
अहो, मग थोडा मेकअप शिकलो किंवा चेहऱ्याला कुठले प्रॉडक्ट सूट करतात हे समजून घेतलं तर काय हरकत आहे? इतरांसाठी नाही हो, कदाचित तुम्हालाच खूप छान वाटेल. माझ्या इतक्या वर्षांच्या अनुभवावरून काही टिप्स देते कदाचित यामुळे तुम्हाला जमेल. एकदा प्रयत्न तर करून बघा..
ऑफिसला जाताना किंवा छोट्या कार्यक्रमांसाठी फाउंडेशन न वापरता मेकअप करता येतो. त्यासाठी बीबी क्रीम किंवा टीन्ट असलेले सनब्लॉक, मॉइश्चरायजर मार्केटमध्ये मिळतात.
मेकअप छान दिसण्यासाठी तुम्हाला तुमच्या त्वचेची काळजी घेणे अपरिहार्य आहे आणि भरपूर प्रमाणात पाणी पिऊन स्वतःला हायड्रेट ठेवणं गरजेचं आहे. तरच मेकअप चेहऱ्यावर छान बसतो.
मेकअप हलका असो किंवा अगदी भरपूर; स्किन आधी प्रेप करणं गरजेचं असतं. म्हणजेच मेकअप करण्याआधी फेस वॉश, मग टोनर, मॉइश्चरायझर, प्रायमर या क्रमाने त्वचेला टुकटुकीत करणे गरजेचे असते.
फाउंडेशन किंवा बीबी, क्रीम, काजळ, एखादी शॅडो प्लेट एवढ्या कमी प्रॉडक्टमध्येही मेकअप होऊ शकतो.
सावळा रंग असल्यास वॉर्म ब्राऊन, पीच पिंक, लाईट पीच असे शेड्स वापरावेत.
गोरा रंग असल्यास लाल, ऑरेंज, पीच यांसारखे फ्रेश रंग वापरावेत.
