ตีลังกาเล่าข่าว โดย “กรรณะ”

แผ่นดินไหวใหญ่เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่มีหน่วยงานไหนจะถลอกปอกเปิกไปมากกว่าสำนักงานคณะกรรมการตรวจเงินแผ่นดินอีกแล้ว

เรียกได้ว่าไม่กี่วัน หน่วยงานแห่งนี้ถูกตรวจสอบยิบยิ่งกว่า “นายกฯอุ๊งอิ๊ง” ถูกฝ่ายค้านลุกขึ้นอภิปรายตลอดสองวันสองคืน

ที่สำคัญคือแก้ตัวยังไงก็ไม่ขึ้นเพราะหลักฐานที่ปรากฏชัดตรงหน้าคือ ตึกสำนักงานที่ ที่ถล่มลงมาแบบเหลือแค่ซาก ขณะที่ตึกอื่นแม้จะยืนหยัดรับแรงแผ่นดินไหวเท่าๆกัน แต่ตึกนี้เป็นเพียงตึกเดียวที่ถล่มลงมา

เอาง่ายๆตึกที่กำลังก่อสร้างใหม่ยังไม่พังลงมาแบบนี้เลย นี่คือข้อเท็จจริงที่พิสูจน์ว่า การก่อสร้างตึกนี้ “ผิด” แน่ๆ  และผิดอย่างไม่ต้องหาคำแก้ตัว

งานนี้ทั้งสื่อ ทั้งชาวเน็ต ทั้งรัฐบาล หน่วยงาน เจาะ สตง. และโครงการนี้แบบพรุนเป็นรังผึ้ง  ทั้งเรื่องการจัดจ้างบริษัทที่น่าสงสัย และ บริษัทก็ไปใช้เหล็กเส้นทีไม่ได้มาตรฐานที่มาจากบริษัท สัญชาติเดียวกัน

ต้องบอกก่อนว่า เดิม สตง. เองก็ไม่ค่อยจะมีหน่วยงานไหนรักอยู่แล้ว เพราะความยึดมั่นถือมั่นแบบข้าราชการหัวสี่เหลี่ยม ที่คิดอยู่แค่กรอบที่วางไว้  และคำพูดที่ติดปากคือความคุ้มค่าของงบประมาณ รวมถึงความถูกต้องในการใช้จ่าย สองประโยคนี้เป็นเหมือนเรือธงที่พวกเขาใช้ตลอดมาโดยไม่คำนึงบริบทรอบข้าง

จริงอยู่การตรวจสอบการใช้งบประมาณเป็นสิ่งที่จำเป็น แต่การตรวจสอบแบบไม่คำนึงถึงความจริงย่อมสร้างรอยแผลและทำให้การใช้งบประมาณเสียเปล่ามากกว่าเดิมเสียอีก

สังคมล้วนรับรู้เรื่องราวเหล่านี้ด้วยตัวเอง และคราบน้ำตาของคนอีกจำนวนมาก

หลายคนคงจดจำครูดีเด่นที่ต้องถูกให้ออกจากราชการ เพราะโยกงบอาหารกลางวันของนักเรียนชั้นต่างๆ เพื่อให้นักเรียนทุกคนทุกชั้นมีกิน

ไม่ใช่เพราะเขาเหล่านั้นทุจริต แต่เขาเหล่านั้นเลือกมองประโยชน์ของนักเรียน และท้องของนักเรียนเป็นหลัก

ครูแบบนี้เราต้องยกย่อง เพราะจัดสรรงบประมาณเก่งเสียยิ่งกว่าหน่วยงานยักษ์  เนื่องจากหน่วยงานเหล่านั้น จัดการงบประมาณที่มีมหาศาล แต่ครูคนนี้จัดสรรงบประมาณที่ไม่พอให้เหลือใช้ได้

แต่ในมุม สตง.กลับมองว่าครูใช้งบประมาณไม่ถูกต้องและมีโทษมหันต์สุดท้ายต้องออกจากราชการ

หลายโรงเรียนเอางบไปซื้อหัวหอมมาทำอาหารกลางวัน แต่ไม่มีใบเสร็จพวกเขาก็ไล่บี้เสียจนไม่มีที่ยืน โดยยึดคัมภีร์ “ความคุ้มค่าของงบประมาณเป็นสรณะ”

หรือเมื่อมีใครคิดทำโครงการอะไร ก็มักจะถูกทักท้วงด้วยว่าไม่มีอำนาจทำ และต้องทำตามกรอบงบประมาณ

มาถึงคราวนี้ ทำให้หลายหน่วยงานถึงกับอ้าปากหวอ เมื่อมาตรฐานที่เคยเข้มกับคนอื่นมาถึงตัวเองกลับอ่อนยวบ  เข้าทำนอง “ความผิดคนอื่นเท่าภูเขา  ความผิดเราเท่าเส้นผม”

คำถามย้อนว่าเวลาไปตรวจที่ต่างๆ ถามถึงคุณภาพอย่างละเอียด แต่พอมาถึงเหล็กเส้นของตึก สตง. ทำไมไม่ใช้มาตรฐานเดียวกัน

ซึ่งเรื่องเหล่านี้ สตง. เองก็ได้แต่น้ำท่วมปาก เพราะทั้งหมดล้วนจริงอย่างปฏิเสธไม่ได้ เพราะซากตึกพังทลายอยู่ตรงหน้า

หรือแม้แต่บริษัทที่รับงาน สตง. เองไม่ตรวจลงลึกเหมือนไปตรวจที่อื่นบ้างหรือว่า บริษัทแห่งนี้มีพิรุธขนาดไหน  โดยใช้คนไทยเป็น “นอมินี” แม้แต่ที่ตั้งสำนักงานก็ยังไม่น่าเชื่อถือ แต่กลับให้ประมูลงานระดับสองพันล้านบาท

สตง. ไม่ตรวจบ้างหรือว่า บริษัทกิจการร่วมค้า เป็นการร่วมมือกันทำธุรกิจ หรือใช้บริษัทไทยบังหน้าในการเข้ารับงานของภาครัฐ

ยิ่งสแกนลึก ยิ่งตกใจ เพราะโครงการตึกเริดหรูอลังการ  ยังตามมาด้วยโครงการจัดซื้อเฟอร์นิเจอร์หรูหรา เช่นโต๊ะทำงานราคาเรือนแสน เก้าอี้ห้องประชุมบุหนังนำเข้าจากอิตาลี  โซฟาไม้แกะสลักปิดทองนำเข้า หรือกระทั่งห้องอาบน้ำที่มีถี่ยิบจนถามว่านี่สถานที่ราชการหรือโรงอาบน้ำ และท่านๆไม่ไปอาบที่บ้านกันบ้างหรือ

คัมภีร์เรื่องความคุ้มค่าของงบประมาณกลับถูกยัดใส่หีบเอาเสียดื้อๆ

แต่วันนี้ทุกอย่างก็ผุดขึ้นมา คล้ายรอวันเปิดเผยในจังหวะที่แสนเจ็บปวดที่สุด

นาทีนี้เรียกได้ว่าความน่าเชื่อถือของ สตง. ได้พังทลายลงไปทั้งหมด โดยที่ระดับกรรมการหรือหัวหน้าหน่วยงานยังไม่ออกมารับผิดชอบใดๆ

“คณะกรรมการตรวจเงินแผ่นดิน” และ “สำนักงานตรวจเงินแผ่นดิน” ถูกจัดสถานะให้อยู่ในระดับองค์กรอิสระที่ไม่ขึ้นกับรัฐบาล  เพราะคนเชื่อว่าจะให้มีความเป็นอิสระในการตรวจสอบ และองค์กรเหล่านี้ก็ต้องทำงานอยู่บนความเชื่อถือของประชาชนเช่นกัน

หากประชาชนไม่เชื่อถือเสียแล้ว องค์กรเหล่านี้ก็หมดค่า หมดความหมาย จะถือกฎหมายไปตรวจใคร เขาก็จะย้อนเอาได้ว่าทีตัวเองยังทำไม่ได้จะมีหน้าไปตรวจคนอื่นอีกหรือเดินไปที่ไหนก็อับอายทั้งแผ่นดิน

ครั้นจะเล่นบทโศกตกเป็นเหยื่อก็ไม่มีใครเห็นใจ เพราะบทละครแสนซึ้งเรื่อง “การกุมมือเพื่อก้าวผ่าน”  มันใช้การไม่ได้เพราะมีผู้เสียชีวิตนอนกองอยู่ตรงหน้า ซึ่งล้วนเกิดจากการไม่ทำตามหน้าที่

นาทีนี้ต้องวัดใจ สว. เพราะว่ากันตามเนื้อกฎหมาย การปลด หรือถอดถอน กลุ่มคนเหล่านี้ล้วนทำไม่ได้ด้วยกลไกปกติ หรือจากคำสั่งของรัฐบาล

หากแต่ต้องอาศัยอำนาจของ สว.  ซึ่งนาทีนี้ก็เป็นไม่เบื่อไม้เมากับรัฐบาล ต้องดูว่าพวกเขาจะทำอย่างไรกับกรณีเช่นนี้  หากไม่ตรวจสอบหรือไม่กระทำการใด คนก็จะครหาว่า ที่เรื่องจัดการกับคนที่ตรวจสอบตัวเอง ทำทุกอย่างอย่างรวดเร็ว สัปดาห์เดียวถึงศาลรัฐธรรมนูญ แต่เรื่องแบบนี้ที่มีผู้เสียชีวิตเป็นจำนวนมาก รวมถึงทำให้กลไกลตรวจสอบการใช้งบประมาณล่มสลาย พวกท่านจะทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเช่นนั้นหรือ

เพราะหากจะไปหวังสปิริตจาก ผู้ว่า สตง. หรือ กรรมการ คตง. ก็บอกได้เลยว่าคงยากเพราะพวกท่านยังส่งสารให้ “กุมมือ” กันอยู่เลย