स्थळ : अज्ञात. वेळ : अज्ञात. पात्रे : तीन!
भाईसाहेब : (रिकाम्या दबकत प्रवेश करत) येऊ का आत? कुणी आहे का इथं?
नानासाहेब : (कपाटावरुन आवाज…) मी इथं बसलोय!
भाईसाहेब : (वर बघत) तिथं कुठं गेलां? तुम्ही वरिष्ठ आहात, हे मान्य आहे, पण त्यासाठी कपाटावर कशाला जाऊन बसलात?
नानासाहेब : (तोंडावर बोट ठेवून) धीरे से बोलो! दिवारों के भी कान होते है…
भाईसाहेब : (कमरेवर हात ठेवून) बाहर लोग बहुत भडकेले लगते है, मैंने उन्हे समझाने की कोशीश की, लेकिन सुनतेच नही!! तुम्हारा कुछ खरा नही, गपगुमान वो हिंदी सक्ती का कलम वापिस लेलो, नहीं तो बडा प्रॉब्लेम होनेवाला हय..!
नानासाहेब : (कपाटावरुनच विचारात पडत) हिंदी का थोडा लोच्या हो गएला है, ये बात तो सही है…
भाईसाहेब : (निर्वाणीचं सांगत) दोन गोष्टी तुम्ही ताबडतोब करा नानासाहेब!
नानासाहेब : (डोकं खाजवत) कौनसी दोन गोष्टी, अंऽऽ..?
भाईसाहेब : (जमिनीकडे बोट दाखवत) आधी कपाटावरुन उतरुन जमिनीवर या! आणि दुसरं म्हणजे मराठीत बोला!!
नानासाहेब : (भानावर येत) हे हिंदीचं प्रकरण वाढू लागल्यापासून सारखा मी हिंदीतच बोलायला लागलोय!!
भाईसाहेब : (अनाहूत सल्ला देत) हिंदी सक्तीचा निर्णय फिरवता येतोय का बघा!
नानासाहेब : (डोळे गरागरा फिरवत) यह हरगिझ नहीं हो सकता!! हिंदी यह बहुत सरल एवं हृदय की भाषा है…
भाईसाहेब : (नाद सोडत) मग भोगा फळं! मुंबई आणि महाराष्ट्रात सध्या कोणीही हिंदीत बोलायला तयार नाही, नि शिकायला तयार नाही! कशाला हवीय तुम्हाला ती हिंदी सक्ती? तुमच्या या हिंदी सक्तीपायी आमचे शिक्षणमंत्री दादा भुसे घराबाहेर पडेनासे झाले आहेत!!
नानासाहेब : (कळवळून) हिंदी सक्ती नाही हो, मराठीची सक्ती आहे आणि इंग्रजी कंपल्सरी आहे…या व्यतिरिक्त तुमच्या आवडीची कुठलीही तिसरी भाषा शिका! क्रिओळ शिका, तामीळ शिका, गुजराती शिका, तुळू शिका, आसामी शिका…काहीही शिका! पण हिंदीचे टीचर दोन डझन मिळतील, इतर भाषातले टीचर मिळत नाहीत, म्हणून हिंदी शिका म्हणतोय मी!!
भाईसाहेब : (नाक मुरडत) आम्हाला नको! अपने कू जितना हिंदी बोलने कू आताय, उतना काफी हय…
नानासाहेब : (तावातावाने) हेच परवा आमचे अमितभाई शहाजी आले होते, तेव्हा का स्पष्ट बोलला नाहीत?
भाईसाहेब : (खुलासा करत) बोललो ना, बोललो…मनातल्या मनात!!
नानासाहेब : (खचलेल्या आवाजात) हिंदी ही इतकी बेकार भाषा आहे, हे मला पहिल्यांदाच कळतंय!! ‘छगन कमळ बघ’, ‘शशी तूसुध्दा कमळ बघ,’ हीच वाक्यं ‘छगन कमल देखो’, ‘शशी तुमभी कमल देखो’ अशी शिकलो तर काय फरक पडतो, हेच मला समजत नाही!!
भाईसाहेब : (कबुली देत) खरं सांगू का, मलासुद्धा असंच वाटतं! काहीही झालं तरी कमळ बघायचंच आहे! मग ते कुठल्याही भाषेत बघायला काय प्रॉब्लेम आहे?
नानासाहेब : (दाद देत) तीन वर्षात बरंच शिकलात!!
भाईसाहेब : (चिंताग्रस्त सुरात) आमचं सोडा हो, पण शालेय शिक्षणमंत्री दादा भुसे तर आता मराठीत बोलायचेसुद्धा बंद झाले आहेत, त्याचं काय? माझं ऐका यू टर्न घ्याच!!
नानासाहेब : (मानभावीपणाने) ठीकंय! हिंदी नको असेल तर नको! पण ते मोदीजींना जाऊन कोण सांगणार? बोला!!
