‘आपलं सर्वस्व एखाद्याला देणं’ याचा खरा अर्थ मी दोन वर्षांपूर्वी अनुभवला..

सहा वर्षांपूर्वी माझ्या आयुष्यात एक छोटीशी परी आली. गोड, गुबगुबीत, गोरीपान, निळ्या डोळ्यांची, अत्यंत लाघवी, मस्तीखोर, गुणी, मऊशार पांढऱ्या केसांची... चॉकलेटी कान आणि शेपूट असलेली! हिमालियन जातीची माझी ‘छकुली’ म्हणजेच माझ्या आठ बाळांपैकी एक माऊ!

ती घरी आल्या दिवसापासून कधी असं वाटलंच नाही, की तिच्यासाठी आमचं घर नवीन होतं. तेव्हा घरात आधीपासून दोन मोठे बोके आणि त्यांची आई अशी इरसाल गॅंग होती; पण छकुलीनं कधी त्यांचंही मन जिंकून घेतलं कळलंच नाही! छकुलीचं सगळं वागणं अगदी शिस्तीचं. वेळेत जेवणं, शीशूला बाथरूममध्येच जाणं!

जाताना बाबांना बरोबर बाथरूममध्ये नेणं.. तिला सतत आम्ही तिच्या जवळ लागायचो. तिला पिल्लं होणार हे कळलं, तेव्हा मी तिला रोज सांगायचे, ‘जेव्हा ते दिवस जवळ येईल तेव्हा मला सांग.’ मी तिच्यासाठी तिच्याबरोबर हॅालमध्ये झोपायचे. आणि तिनं मला खरंच वेळ आल्यावर रात्री हाताला चाटून उठवलं. चार गोड बाळं झाली तिला- ज्यांची नाळ मी माझ्या हातानी तोडली..

तिचं सगळं मी केलं..! असं म्हणतात, की प्राण्यांना आपले त्रास कळतात. मी कधी नर्व्हस असेन, तर छकुली माझ्याजवळ येऊन बसे! माझ्या हातावर तिची डावली ठेवून माझा हात स्वतःकडे घेऊन चाटे. घरातल्या आठ मांजरांपैकी सगळ्यात जास्त समजूतदार म्हणजे छकुली. तिला चार पिल्लं झाली आणि आमच्या छकुलीचा सगळा अल्लडपणा निघून गेला. अतिशय शांत झाली ती. पिल्लांमधे रमायची. त्यांच्याकडे सतत लक्ष. पिल्लं मोठी झाली तरीही.

तिचं वजन २०२३ मध्ये अचानक कमी व्हायला लागलं. तिला काही खावंसंही वाटत नसे. डॅाक्टरांकडे नेल्यावर कळलं, तिच्या किडनीवर गाठी झाल्यात. डॅाक्टर म्हणाले, त्या काढू शकत नाही. जगेल की नाही काही भरवसा नाही. हे ऐकून मी आई-बाबा तिघंही सुन्न झालो. काही झालं, तरी छकुलीच्या बाबतीत मनाची अशी तयारी कशी करायची?

काळजाचा तुकडा आमचा तो. तिच्या नजरेत फक्त त्रास दिसायला लागला होता.. आमचा गोड गुड्डुडोळा तो. तिच्या बरगड्या दिसायला लागल्या होत्या. बाबा रोज न चुकता तिला घरच्या घरी सलाईन लावायचे.. तिच्याशी बोलायचे. काही दिवसांनी तिच्या नसादेखील हाताला लागत नव्हत्या. सलाईन कसंबसं लावायचा बाबा.. रात्ररात्र बसून असायची छकुली.. जागी.. जसंकाही कशाची वाट बघत असावी!

माझं शूटिंग रोज असायचं. मला कर्जतला तिच्याजवळ थांबताही येत नव्हतं. रोज व्हिडिओकॅालवर तिच्याशी बोलायचे. आम्ही सगळे प्रयत्न करत होतो. मी एका ॲनिमल कम्युनिकेटरलाही विचारून बघितलं. तिनं सांगितलं, ‘‘छकुलीला जगायचंय! ती प्रयत्न करतेय.’’ हे ऐकून माझ्या जीवात जीव आला.

दुसऱ्या क्षणी त्या कम्युनिकेटरनं विचारलं, ‘तुम्हाला काही ट्युमर वगैरे आहे का?’ माझ्या तब्येतीबद्दल तसं सगळ्यांना माहीत असल्यानं मी त्यांना म्हणाले ‘हो’ आहे मला पिट्युटरी ट्युमर. माझी चौकशी केली त्यांनी आणि फोन बंद केला. मला आनंद एवढाच होता, की छकुलीला जगायचंय! चार-पाच दिवसांत छकुलीची तब्येत अजून खालावली. पाणी पिण्याची ताकदही नव्हती तिच्यात.

चार महिने खूप सोसलं होतं तिनं. १४ सप्टेंबर २०२३ ला रात्री साडेदहाच्या सुमारास बाबांनी मला व्हिडिओकॅाल केला, तेव्हा मी तिच्याशी बोलले. तिनं किंचितसे डोळे हलवून मला रिस्पॅान्स दिला. मी कर्जतला जायला निघायच्या तयारीत होते. काहीही करून छकुलीला जवळ घ्यायचं होतं. दुसऱ्या दिवशी पहाटे साडेसहाचा कॅालटाईम होता माझा. बाबा म्हणाले, ‘नको दगदग करत येऊस.’

बाबा छकुलीशेजारी बसून होते. रात्री एकला छकुलीला शांत झोप लागली... ती कायमची. छकुली आम्हाला सोडून गेली होती... बाबांनी आमच्याच वाड्यात तिला पुरलं.. त्या जागेच्या अवतीभवती फुलांची झाडं लावली... आज ती झाडं छान बहरलीयेत.. बाबा रोज सकाळी आजही फुलं आणायला जातात, ‘पंप सुरू करून येतो’ असं म्हणतात; पण खरंतर ते छकुलीला भेटायला जातात.

त्यांची सगळ्यात लाडकी लेक होती ती! जिने त्यांच्या या लेकीला आजारातून मुक्त केलं... आज माझा पिट्युटरी ट्युमर नाहीसा झालाय... स्कॅनमध्ये अजिबात दिसत नाही! आणि मला सतत आठवत राहतात ते त्या कम्युनिकेटरचे शब्द ‘तुम्हाला ट्युमर आहे का?’ माझी छकुली माझ्या पिट्युटरी ग्रंथीमधली गाठ घेऊन गेली..

तिचं जाणं मनाला लागलंच; पण माझं आजारपण स्वतःवर घेऊन निघून जाणं म्हणजे आपलं ‘सर्वस्व एखाद्याला देणं’ याचा खरा अर्थ नव्यानं कळला... आज छकुली तिच्या चार प्रेमळ पिल्लांच्या रूपानं आमच्या बरोबर प्रत्येक क्षणी आहे.