फाळणीपूर्वी पाकिस्तान हा स्वतंत्र देश नसून भारतीय उपखंडाचा एक भाग होता.
भारतीय उपखंडात पंजाब, बंगाल, सिंध आणि बलूचिस्तानसारखे प्रदेश होते.
या प्रदेशांमध्ये मुस्लिम लोकसंख्या मोठ्या प्रमाणात राहत होती.
फाळणीपूर्वी हा संपूर्ण प्रदेश 'भारतीय उपखंड' म्हणून ओळखला जात होता.
१९४० मध्ये मुस्लिम लीगने स्वतंत्र पाकिस्तानची मागणी केली.
ब्रिटिश सरकारने या मागणीला पाठिंबा देऊन फाळणीला मंजुरी दिली.
१९४७ मध्ये भारतीय उपखंडाचे भारत आणि पाकिस्तान अशा दोन राष्ट्रांमध्ये विभाजन झाले.
फाळणीमुळे मोठ्या प्रमाणात स्थलांतर आणि हिंसाचार घडला.
फाळणीपूर्वी पाकिस्तानचे क्षेत्र हे विविध राज्ये आणि प्रांतांनी बनलेले होते.
या प्रदेशातूनच पुढे पाकिस्तान आणि बांगलादेश या दोन देशांची निर्मिती झाली.
भारतीय उपखंडात अनेक संस्कृती आणि धर्मांचे लोक एकत्र राहत होते.
फाळणीपूर्वीच्या या प्रदेशाला स्वतंत्र 'पाकिस्तान' असे नाव नव्हते.
फाळणीपूर्वी भारतीय उपखंडात हिंदू, मुस्लिम, शीख आणि इतर धर्मांचे लोक एकत्र राहत होते.
मुस्लिम बहुसंख्य असलेले प्रदेश फाळणीनंतर पाकिस्तानचा भाग बनले.
फाळणीपूर्वीच्या या प्रदेशात ब्रिटिश राजवटीचे प्रशासन चालत होते.