माझ्या गावी, एक जोडपे आहे जे दोघेही बांधकामात काम करत असत. नवरा एक अत्यंत कुशल फोरमॅन होता, तर पत्नीने मजूर म्हणून काम केले. कंत्राटदारांनी त्यांना भाड्याने घेतलेल्या कंत्राटदारांनी नेहमीच त्यांच्या कौशल्य आणि अनुभवासाठी उच्च दर दिले.

त्यांच्या क्षमतेबद्दल आत्मविश्वास, ते बर्‍याचदा एकाच कंपनीऐवजी स्वतंत्रपणे काम करतात. तथापि, त्यांचे दर्जेदार काम असूनही, त्यांनी आकारलेल्या उच्च दरामुळे त्यांना कालांतराने कमी नोकरीच्या ऑफर मिळू लागल्या.

बायकोला झाडे लागवड करणे आणि काही कोंबडीची कंत्राट सापडली नाही तेव्हा काही कोंबडी वाढवण्यासारख्या नोकरी घ्याव्या लागल्या. व्यवसायांना उच्च फी परवडणे कठीण असल्याने पतीनेही संघर्ष केला, नियमित ग्राहकांचा अभाव होता.

कामाच्या नवीन ओळीवर स्विच करणे आव्हानात्मक होते कारण ते यापुढे तरूण नव्हते आणि ते स्वत: ला कठीण ठिकाणी सापडले.

परंतु नंतर, घटनांच्या अनपेक्षित वळणाने त्यांच्यासाठी सर्वकाही बदलले. त्यांनी आपली बांधकाम करिअर मागे ठेवण्याचा निर्णय घेतला आणि कोंबडी वाढवण्याच्या आणि व्यापारात बदलला. हा निर्णय जवळजवळ अविश्वसनीय होता कारण त्यांच्या कुटुंबातील कोणीही कधीही व्यवसायात सामील नव्हते.

त्यांनी स्थानिक पक्षांसाठी कोंबडीची पुरवठा करण्यास आणि बाजारात दररोज विक्री करण्यास सुरवात केली. सुरुवातीला, प्रत्येकाने शंका घेतली की ते यशस्वी होतील, परंतु अखेरीस त्यांनी त्या भागात प्रतिष्ठा मिळविली आणि सुप्रसिद्ध पुरवठादार झाले. आता, जेव्हा जेव्हा कोणत्याही घरातील एखाद्या पार्टीसाठी किंवा कार्यक्रमासाठी कोंबडीची आवश्यकता असते तेव्हा ते बर्‍याचदा त्या जोडप्याकडे वळतात.

व्यवसाय निरंतर वाढला आणि त्यांना चांगले उत्पन्न दिले. पतीला अधूनमधून बांधकाम प्रकल्पांमध्ये सामील होण्यासाठी आमंत्रित केले जात असले तरी, यापुढे त्या ऑफर स्वीकारत नाहीत.

व्हिएतनाममध्ये प्रत्येकासाठी नेहमीच संधी असतात आणि लोक त्यांची क्षमता जास्तीत जास्त वाढवतात, स्वत: ला सुधारतात आणि देशात योगदान देऊ शकतात.

जेव्हा एखादा दरवाजा बंद होतो, तेव्हा दुसरा उघडतो आणि आयुष्य कसे वळले तरी कृतज्ञता बाळगण्यासाठी मला हे आठवते की वर्षाच्या सुरूवातीस मला हे सामायिक करायचे होते.

*हे मत एआयच्या सहाय्याने इंग्रजीमध्ये भाषांतरित केले गेले. वाचकांची मते वैयक्तिक आहेत आणि vnexpress 'दृष्टिकोनांशी जुळत नाहीत.