मी एक 28 वर्षांचा पुरुष आहे आणि चार वर्षांपासून जपानमध्ये राहतो. माझे पालक, जे ग्रामीण भागात आजीवन शेतकरी आहेत, आता जवळपास 60 वर्षांचे आहेत आणि बर्‍याच वर्षांच्या परिश्रमानंतर त्यांचे आरोग्य बिघडले आहे. मी त्यांच्या राहण्याच्या खर्चाचे पूर्णपणे समर्थन करतो, जे सुमारे वार्षिक व्हीएनडी 80 दशलक्ष.

हनोई युनिव्हर्सिटी ऑफ सायन्स Technology ण्ड टेक्नॉलॉजीमधून पदवी घेतल्यानंतर मी कामासाठी जपानमध्ये परतलो. मी सध्या एचव्हीएसी आणि पाणीपुरवठा आणि ड्रेनेज सिस्टमच्या बांधकामाचे व्यवस्थापन आणि देखरेख करतो. मी माझ्या पालकांना आर्थिक पाठबळ देतो आणि वर्षातून दोनदा घरी परत प्रवास करतो. कर आणि इतर खर्चाचा हिशेब घेतल्यानंतर, मी अंदाजे व्हीएनडी 800 दशलक्ष वाचविण्यात यशस्वी झालो आहे.

व्हिएतनामला परत जाण्याचा विचार करण्याचे एक कारण म्हणजे जपानमधील माझ्या नोकरीची एकपातरण – मला दररोज एक निर्दोष मशीन असल्यासारखे वाटते, प्रेरणा आणि उर्जा नसणे. इथली कार्य संस्कृती कठोर, सावध आणि अत्यंत तपशीलवार आहे, जी माझ्या व्यक्तिमत्त्वाशी संघर्ष करते. माझ्या क्षेत्रात, भूमिका अत्यंत विशिष्ट आहेत आणि बाहेरील नियुक्त केलेल्या कार्ये करण्यास परवानगी नाही.

उदाहरणार्थ, मी एअर कंडिशनर प्रतिष्ठापनांचे वेळापत्रक आणि देखरेख हाताळत असताना, इलेक्ट्रिकल वर्क, गॅस पाइपिंग आणि वाहतूक यासारख्या इतर कार्ये तज्ञांनी हाताळल्या आहेत. जरी हे व्यवस्थापित करणे माझ्यासाठी अधिक कार्यक्षम असेल तरीही, मला तसे करण्याची परवानगी नाही. परिणामी, माझ्याकडे विस्तृत परंतु उथळ कौशल्य आहे.

जरी मी व्हिएतनाममध्ये काम केले नाही, परंतु मला माहित आहे की तेथील माझे मित्र बर्‍याचदा थेट कामांमध्ये अधिक व्यस्त असतात, अगदी पर्यवेक्षक म्हणून इलेक्ट्रिकल वायरिंग सारख्या मॅन्युअल कार्ये देखील हाताळतात. मला भीती वाटते की व्हिएतनामच्या नोकरीच्या बाजारात स्पर्धा करण्यासाठी माझे खंडित कौशल्ये पुरेसे नसतील. पण मी जपानमध्ये राहिलो तर मी अनिश्चित काळासाठी राहण्यासाठी स्वत: ला राजीनामा देत आहे?

शिवाय, मी अजूनही तरूण आणि कौटुंबिक जबाबदा .्यांद्वारे विनाअनुदानित असताना, मला व्हिएतनाममध्ये कमाई करण्याची कोणतीही संधी मिळू इच्छित आहे. मी मोठे झाल्यावर माझी ड्राइव्ह कमी होऊ शकते. याव्यतिरिक्त, मी माझ्या पालकांच्या जवळ जाण्याची इच्छा करतो. जर मला माझ्या गावी सुसंगत जोडीदार सापडला तर मी कदाचित एखादे कुटुंब देखील सुरू करू शकेल.

तथापि, चिंता मला मागे ठेवतात. प्रथम, माझे उत्पन्न लक्षणीय प्रमाणात कमी होईल. मूलभूत खर्चानंतर आणि माझ्या पालकांना मासिक व्हीएनडी 5 दशलक्ष पाठविल्यानंतर, मी काहीही फारसे वाचवितो. जर मी लग्न केले आणि लवकरच मुले असतील तर माझे वित्त तूट वाढू शकेल.

दुसरे म्हणजे, माझ्या गावी नोकरीच्या संधी दुर्मिळ आहेत, म्हणून मला हनोईमध्ये किंवा जवळ काम शोधण्याची आवश्यकता असू शकेल. यामुळे शेवटी एखादे अपार्टमेंट खरेदी करण्याची गरज निर्माण होऊ शकते – परंतु पैसे कोठून येतील?

हे विचार मला काही रात्री जागृत ठेवतात, मला अस्वस्थ आणि काय करावे याबद्दल अनिश्चित राहते. आपण मला काही सल्ला देऊ शकता?