तिच्या मनात, मुली आपल्या पतीच्या कुटूंबातील आहेत आणि त्यांच्या नशिबात त्याचा फायदा होईल. एक मुलगी म्हणून मला माझ्या पालकांकडून वारसा मिळण्याची अपेक्षा नव्हती.

बर्‍याच दिवसांपासून, तिने बर्‍याचदा पुनरावृत्ती केली तरीही मी तिच्या शब्दांना जास्त विचार केला नाही. मी मोठे होईपर्यंत, लग्न केले आणि माझ्या पतीच्या कुटूंबियांसमवेत गेलो नाही तोपर्यंत मला त्यांचे वजन समजण्यास सुरवात झाली. जेव्हा मी माझ्या सासरच्या लोकांना सांगितले की मला कोणत्याही कौटुंबिक मालमत्तेचा वारसा मिळणार नाही, तेव्हा त्यांनी स्पष्टपणे प्रतिक्रिया व्यक्त केली. मी माझ्या पालकांचा जैविक मूल असूनही कोणत्याही मालमत्तेशिवाय माझे लग्न झाले होते याबद्दल ते नाराज झाले.

खरं सांगायचं तर, मी कधीही हँडआउट्स मिळविण्याची फारशी काळजी घेतली नाही. पण माझ्या सासरच्या वृत्तीमुळे मला थोडा त्रास झाला. मला आठवते की, माझ्या बालपणात, मी माझ्या आईच्या बाजूने कशा प्रकारे परिश्रम करीत होतो आणि कुटुंबाला पाठिंबा देण्यास मदत करण्यासाठी आणि माझ्या धाकट्या भावाला अभ्यास करण्याची आणि भविष्य तयार करण्याची संधी मिळाली याची खात्री करुन घ्या. तरीही आता मला असे वाटते की मला बाजूला सारले जात आहे आणि यामुळे माझ्या दु: खाची भावना वाढते.

तरीही, मी फक्त शांतपणे शोक करू शकलो. मी माझ्या आईकडून काहीही मागितण्यासाठी स्वत: ला आणू शकलो नाही. आम्ही रक्ताचे नातेवाईक आहोत, म्हणून मालमत्तेवर लढाई केल्याने केवळ आपल्यात एक पाचर घालू शकेल. जर त्यांनी आम्हाला पैशाच्या तुलनेत एकमेकांना फाडताना पाहिले तर बाहेरील लोक काय विचार करतील?

माझ्या सासरच्या निर्णयाच्या डोळ्यांमुळे माझी परिस्थिती आणखी वाईट वाटते.

माझ्या सासरच्या लोकांनी माझ्याकडे कसे पाहिले हे पाहून एक वेळ होता जेव्हा माझ्या आईने मला सांगितले: “जर तुम्हाला पैशांची गरज असेल तर मी तुम्हाला काही देण्यास कठोर परिश्रम करण्याचा प्रयत्न करेन. पण आमचे घर व जमीन विभागली जाऊ शकत नाही.”

मला नकार देण्याशिवाय पर्याय नव्हता कारण मला माझे वृद्धत्व पाहता येत नाही, आजारी आई स्वत: ला “निष्पक्षता” च्या फायद्यासाठी टोकन वाटा देण्यासाठी किंवा बाहेरील लोकांच्या अपेक्षांचे समाधान करण्यासाठी फक्त एक टोकन वाटा देण्यासाठी ढकलते.

आता मी स्वत: ला आठवण करून देतो की जोपर्यंत मी काम करू शकत नाही तोपर्यंत मी अधिक पैसे कमविण्याचा प्रयत्न केला पाहिजे, मी जे बनवतो तेच खर्च करा आणि स्वतंत्रपणे जगणे आवश्यक आहे. माझी आई वारसा या विषयावर कशी पाहते किंवा मला काहीही मिळेल की नाही, जन्म आणि तिच्याद्वारे उठविणे हे आधीच एक भेट आहे जी मला आयुष्यासाठी सन्माननीय आहे. अगदी कमीतकमी, मला माझ्या स्वत: च्या मुलांसाठी एक उदाहरण सेट करायचे आहे आणि माझ्या विवेकबुद्धीवर खरे रहायचे आहे.

मुलगे आणि मुलींमध्ये वारसा वितरणाच्या बाबतीत आज समाज अधिक सुस्त होत आहे. बर्‍याच कुटुंबांमध्ये, पालक लिंगाचा विचार न करता मालमत्ता समान प्रमाणात विभाजित करतात किंवा जरी ते मुलांना प्राधान्य देतात, तरीही ते आपल्या मुलींसाठी काहीतरी वाचवतात. तरीही “मुली कोणाच्याही कुटूंबातील आहेत” असा विश्वास अजूनही बर्‍याच घरांमध्ये कायम आहे.

इन्स्टिट्यूट फॉर सोशल डेव्हलपमेंट स्टडीजने केलेल्या अभ्यासानुसार, व्हिएतनामी लोकांपैकी केवळ 1% पुरुषांनी विश्वास ठेवला आहे की पालकांनी आपली सर्व किंवा बहुतेक मालमत्ता मुलींना द्यावी. दरम्यान, 12% आणि 23% असा विश्वास ठेवतात की सर्व किंवा बहुतेक मालमत्ता मुलांकडे जाव्यात.

*एआयच्या सहाय्याने इंग्रजीत मतांचे भाषांतर केले गेले. वाचकांची दृश्ये वैयक्तिक आहेत आणि 'वाचनाच्या दृष्टिकोनांशी जुळत नाहीत.