मी यावर्षी 70 वर्षांचा आहे, असे वय आहे जेव्हा लोक मला नातवंडांसह आराम करतात आणि आयुष्याची चिंता मागे ठेवतात अशी अपेक्षा करतात. परंतु मला अजूनही एक मोठी चिंता आहे: माझ्या मालमत्तेचे माझ्या मुलांमध्ये कसे विभाजित करावे.

माझ्या गावी एक टाउनहाऊस, एक 1000 चौरस मीटर शेती प्लॉट आहे आणि मी जिथे राहतो त्या शहरातील एक घर आहे, जे सर्व माझ्या पत्नीने आणि माझ्या बायकोने कित्येक दशकांच्या मेहनतीपासून बांधले आहेत. माझ्या दृष्टीने ही मालमत्ता देखील आयुष्यभर आठवणी आहेत.

मला तीन मुले, दोन मुलगे आणि एक मुलगी आहे. बर्‍याच वर्षांमध्ये, त्यांनी वारसाबद्दल संकेत दिले आहेत, कधीकधी मी “प्रत्येक गोष्टीवर धरून ठेवतो” अशी तक्रार केली आहे आणि “नंतर सोडल्यास काही फरक पडत नाही, आता विभाजित होत आहे.” मी त्यांना समजतो, परंतु मी त्यांच्या इच्छेचे पालन करू शकत नाही.

माझे कारण सोपे आहे: मला कौटुंबिक संघर्षाची भीती आहे. मी काही मीटर जमीन किंवा काही पैशांवर एकमेकांच्या विरोधात भावंडे फिरताना पाहिले आहे. एखाद्याला कमीतकमी वाटू शकते, दुसर्‍यास अन्यायकारकपणे उपचार केले जाऊ शकते. अखेरीस ते जवळून दूरच्या, अगदी प्रतिकूलतेपर्यंत जातील. मला माझ्या स्वत: च्या मुलांसाठी ते नको आहे.

मी मालमत्ता कशी विभाजित करतो हे मला माहित आहे, तिन्ही संतुष्ट करणे कठीण होईल. प्रत्येकाची भिन्न परिस्थिती, दृश्ये आणि अहंकार आहेत. एखाद्याला असे वाटेल की ते कमी झाले आणि वाद घालतील. माझ्या वयात, मला पाहिजे ते सर्व माझ्या मुलांसाठी आहे आणि एकमेकांच्या प्रेमासाठी आणि उभे राहून, कोण अधिक मिळते यावर लढा देत नाही.

म्हणूनच मी माझी मालमत्ता ठेवण्याचा आणि कोणत्याही गोष्टीचे विभाजन न करता माझे स्वतःचे खर्च व्यवस्थापित करण्याचा निर्णय घेतला आहे. मी आधीच एक स्पष्ट, पारदर्शक तयार केले आहे जेणेकरून मी निधन झाल्यावर ते माझ्या अंतिम इच्छेनुसार कार्यान्वित केले जाऊ शकते. त्या क्षणी, त्यांचे मत असो, त्यांना त्याचा आदर करावा लागेल.

काहीजण मला हट्टी म्हणू शकतात. परंतु या वयात, माझ्या मुलांनी मला वाद घालताना किंवा दोषारोप ऐकण्याची शक्ती माझ्याकडे नाही. मला फक्त आशा आहे की मी जिवंत असतानाही ते एकमेकांना भावंड म्हणून पाहतील, जेवण सामायिक करतील आणि एकमेकांना विचारतील, एकमेकांना मत्सर करून पाहू नका. पैसा संपेल परंतु कौटुंबिक बंध कधीही गमावू नये.