एका शहरात एक श्रीमंत व्यापारी राहत होता. त्यांचा व्यवसाय दूरवर पसरला होता. शहरातील सर्व लोक त्या व्यावसायिकाला मान देत. एवढी संपत्ती असूनही तो व्यापारी मुलगा नसल्याने खूप दुःखी होता. त्यामुळे त्यांच्या मृत्यूनंतर व्यवसायाच्या उत्तराधिकाऱ्याची त्यांना नेहमीच काळजी वाटत होती. पुत्रप्राप्तीच्या इच्छेने व्यापारी दर सोमवारी उपवास करून शिवाची पूजा करत असे आणि संध्याकाळी शिवमंदिरात जाऊन शिवासमोर तुपाचा दिवा लावत. त्यांची ही भक्ती पाहून माता पार्वती प्रसन्न झाली आणि त्यांनी भगवान शंकरांना त्या व्यावसायिकाची इच्छा पूर्ण करण्याची विनंती केली. तेव्हा भगवान शिव म्हणाले की या जगात प्रत्येकाला त्याच्या कर्मानुसार फळ मिळते. जीवांना त्यांच्या कर्माप्रमाणेच फळ मिळते.

शिवाची समजूत घालूनही माँ पार्वतीने ती मान्य केली नाही आणि ती त्या व्यावसायिकाची इच्छा पूर्ण करण्यासाठी शिवाला वारंवार विनंती करत राहिली. शेवटी आईचा आग्रह पाहून भगवान भोलेनाथांना त्या व्यावसायिकाला पुत्रप्राप्तीचे वरदान द्यावे लागले. वरदान दिल्यानंतर भोलेनाथ माँ पार्वतीला म्हणाले, तुझ्या विनंतीवरून मी पुत्राचे वरदान दिले आहे, परंतु त्यांचा हा पुत्र 16 वर्षांपेक्षा जास्त जगणार नाही. त्याच रात्री भगवान शिव त्या व्यापारीच्या स्वप्नात आले आणि त्यांना पुत्राचे वरदान दिले आणि त्यांना सांगितले की त्यांचा मुलगा 16 वर्षे जगेल. देवाच्या वरदानाने व्यापारी सुखी झाला, पण मुलाच्या अल्पायुष्याच्या चिंतेने तो आनंद नष्ट झाला. या व्यावसायिकाने पूर्वीप्रमाणेच सोमवारीही शिवाचे उपवास सुरू ठेवले. काही महिन्यांनी त्यांच्या घरी एका अतिशय सुंदर मुलाचा जन्म झाला आणि घर आनंदाने भरून गेले.

त्याने आपल्या मुलाचा जन्म मोठ्या थाटामाटात साजरा केला परंतु व्यापारी फार आनंदी नव्हता कारण त्याला त्याच्या मुलाच्या लहान आयुष्याचे रहस्य माहित होते. जेव्हा मुलगा 12 वर्षांचा झाला तेव्हा व्यापाऱ्याने त्याला वाराणसीला त्याच्या मामाकडे शिकण्यासाठी पाठवले. मुलगा आपल्या मामाकडे शिक्षण घेण्यासाठी गेला होता. वाटेत जिथे जिथे काका-पुतणे विश्रांतीसाठी थांबले तिथे त्यांनी यज्ञ करून ब्राह्मणांना भोजन दिले. बराच प्रवास करून काका-पुतणे एका शहरात पोहोचले. त्या दिवशी राजाच्या मुलीचे लग्न होते, त्यामुळे संपूर्ण शहर सजले होते. लग्नाची मिरवणूक ठरलेल्या वेळी आली पण मुलगा एका डोळ्याने आंधळा असल्यामुळे वराचे वडील खूप काळजीत होते. राजाला ही गोष्ट कळली तर कदाचित तो लग्नास नकार देईल अशी भीती त्याला होती. यामुळे त्याची बदनामीही होईल. जेव्हा वराच्या वडिलांनी व्यापाऱ्याच्या मुलाला पाहिले तेव्हा त्यांच्या मनात एक कल्पना आली. त्याने विचार केला की या मुलाला वरात आणून राजकन्येशी लग्न का करू नये.
लग्नानंतर मी त्याला पैसे देऊन निरोप देईन आणि राजकन्येला माझ्या शहरात घेऊन जाईन. याबाबत वराच्या वडिलांनी मुलाच्या मामाशी चर्चा केली. पैशाच्या लोभापायी मामाने वराच्या वडिलांचा प्रस्ताव मान्य केला. मुलगा वराचा पोशाख घालून राजकन्येशी लग्न केले. राजाने राजकन्येला भरपूर पैसे दिले आणि तिला निरोप दिला. लग्नानंतर मुलगा जेव्हा राजकन्येसोबत परतत होता तेव्हा त्याला सत्य लपवता आले नाही आणि त्याने राजकन्येच्या शालीवर लिहिले: राजकुमारी, तू माझ्याशी लग्न केले आहेस, मी अभ्यासासाठी वाराणसीला जात आहे आणि आता तो तरुण तुझ्याकडे असेल. ची पत्नी बनणे हे एक डोळा आहे. जेव्हा राजकन्येने तिच्या शालीवर काय लिहिले होते ते वाचले तेव्हा तिने एका डोळ्याच्या मुलाबरोबर जाण्यास नकार दिला. राजाला जेव्हा हे सर्व कळले तेव्हा त्याने राजकन्येला राजवाड्यात ठेवले. दुसरीकडे, मुलगा आपल्या मामासोबत वाराणसीला पोहोचला आणि गुरुकुलमध्ये शिकू लागला.