अपरात्रीच्या काळोखातच

दार वाजले अवचित तेव्हा

उठून पाहिले सावधतेने

दार किलकिले केले थोडे,

उंबरठ्यावर कुणीच नव्हते…

कुणीच नव्हते आसपासही-

गदमदलेल्या आभाळाला भोसकणारे,

पथदीपांच्या सभोवताली भिरभिरणारे,

तारेवरती बसून काही अमंगळाला बोलविणारे,

निश्चल वृक्षांच्या फांद्यांवर अद्वातद्वा लंबकणारे,

उजेड पाहून पाकोळीसम तिरमिरणारे

काहीच नव्हते सजीव बहुधा

वैशाखाच्या वणव्यामध्ये सारे काही

शिजून गेले, विरुन गेले…

नकोनकोशा अशा अवेळी

दारावरती टकटक ती मग केली कोणी?

चोर असावा? किंवा काही पराशक्तीचा

नवा अघोरी खेळ असावा?

किंवा कोणी अडला नडला याचक होता?

कळले नाही, कोण परंतु,

नजरेला मग दिसले तेव्हा-

फक्त उंबरा ओला होता,

आणि लगतचा पायपोसही

गिच्च ओल ती मुरवत होता.

ओळख पटली! -

मनात म्हटले, येतो येतो

म्हणता म्हणता खरेच आला,

आला, आणिक अगोचरासम

दारवटीचा उंबरठा तो भिजवून गेला!

तशी तयाची वाट पाहता

अर्धीमुर्धी रात गुजरली, खरेच आहे.

याच्यासाठी तगमग होती, चिडचिड झाली,

जीव उबगला पुरता अगदी, खरेच आहे.

कंटाळाही कंटाळून तो निघून गेला,

तेव्हा दारावरती याची टकटक झाली.

अंत बघावा, जीव कुडीतून सांडून जावा,

तेव्हा कोठे येतो हा तर निष्ठुर मेला!

दूर पाहिले, हमरस्त्यावर नव्हती वर्दळ,

पथदीपांच्या प्रकाशात अन तोही वेडा

भिजून सारा चिंब होऊनी वाहत होता…

मंद विजेरी हातामधली दावित होती

अंगणातल्या गूढ सावल्या,

झोतामध्ये चाहूल लागून

भिंतीवरती उगा हालल्या…

नीट पाहिले तेव्हा दिसले, अंगण सारे भिजले आहे,

अंगणातल्या फरशीसह त्या

भिंतीवरती अजून थोडी ओलहि आहे,

अंगणातला पारिजातही उभा ओलसर

फुलण्यासाठी पूर्ण अनावर

जणु राधेच्या वाटेवरती

घनश्यामाचा अस्फुट वावर

रात्रीचा हा खेळ शुभंकर

अजूनही पण सुरुच आहे…

ज्येष्ठामध्ये येईल ऐसी अटकळ होती,

परंतु, हा तर वैशाखातच उभा ठाकला.

वणव्यावरती कोसळणाऱा पागल काळा

सैराटाच्या पाठी धावत शहीद झाला…

दार उघडुनी सताड त्याला आत घेतले,

‘असा अचानक? बैस, अरेव्वा, बरंय’ वगैरे

सभ्यपणाच्या हथकंड्यांचे मग वापर झाले.

‘आलास? ये, बैस’ म्हणालो, बसला पठ्ठ्या.

गडवाभांडे पुढे करोनी म्हणून बसलो, ‘पाणी?’

तेव्हा गडगडून तो हसता झाला!

‘‘मलाच पाणी पाजायाला निघणारा तू

कोण कोठला बाजिंदा रे?’’ असे म्हणाला.

ओशाळून मी गडवाभांडे ठेवून दिधले,

हातावरती गूळ खोबरे देत म्हणालो, ‘सॉरी, चुकले!’

ओले कपडे बदलून तोही आडवा झाला.

अंदमान अन दूर दक्षिणेकडून आला,

असेल मोठा पल्ला मारुन बराच दमला!

बघता बघता पठ्ठ्या तेव्हा

निवांत घोरत झोपी गेला,

सहज पाहिले-

उंबरठ्याची ओल तेधवा, घरात आली.

मनात आले, आला आला…पाऊस आला!