मला सर्वात जास्त धक्का बसला तो म्हणजे सुरक्षिततेची भावना. गजबजलेल्या रस्त्याच्या कोपऱ्यात असो किंवा शांत जागा असो, चोरीची चिंता न करता आठवणी कॅप्चर करण्यासाठी मी आत्मविश्वासाने माझा स्मार्टफोन काढू शकतो.

मी कुठेही गेलो, मला थाई स्थानिक आणि पर्यटकांकडून उबदार, मैत्रीपूर्ण स्मितहास्य मिळाले.

थाई स्ट्रीट फूड हे माझ्या सहलीचे आणखी एक आकर्षण होते. हे केवळ स्वादिष्ट आणि परवडणारे नाही, तर ते जास्त शुल्क आकारले जाण्याच्या किंवा घोटाळ्याच्या भीतीशिवाय देखील येते, व्हिएतनाममधील देशांतर्गत सहलींमध्ये मला अधूनमधून आलेला एक दुर्दैवी अनुभव.

थायलंडमधील सहाय्यक सेवा चांगल्या प्रकारे समन्वित आहेत आणि किमती वाजवी आहेत.

थायलंडची स्वच्छता विशेषतः प्रभावी होती. रस्त्यावर कचराकुंड्या मर्यादित असूनही कचराकुंडी क्वचितच होती. सर्वात व्यस्त क्षेत्र देखील स्वच्छ होते, वर्तणूक, सांस्कृतिक आणि सामाजिक शिक्षणावर देशाच्या जोरदार जोराचा दाखला.

दरम्यान, हो ची मिन्ह सिटीमध्ये, ट्रॅन हंग डाओ रस्त्यावर जिल्हा 1 ते जिल्हा 5 पर्यंत चालत असताना, मला जुन्या झाडांखाली आणि चमकदार प्रकाश असलेल्या दुकानांसमोर कचऱ्याचे ढीग दिसले. यामुळे आपल्या देशाची प्रतिमा खराब होते आणि व्हिएतनामचे सांस्कृतिक सौंदर्य कमी होते.

ट्रॅफिक जामसाठी कुप्रसिद्ध असलेल्या बँकॉक शहरातही, मी गर्दीच्या वेळी सुव्यवस्था आणि सहकार्याची प्रभावी पातळी पाहिली, व्हिएतनाममधील मोठ्या शहरांमध्ये क्वचितच दिसून येते. वाहनचालकांनी सहजतेने एकमेकांना रस्ता दिला, शांत आणि संघटित पद्धतीने गर्दी कमी केली.

हे निर्विवाद आहे की थायलंड संपूर्ण देशभरात आपली सांस्कृतिक ओळख प्रदर्शित करण्यावर खूप जोर देते. हे व्हिएतनामसाठी एक मौल्यवान धडा आहे, जिथे देशाची पर्यटन प्रतिमा विकसित आणि वाढवण्याच्या प्रयत्नांमध्ये अजूनही बरेच काही शिकायचे आहे आणि सुधारणे बाकी आहे.

मला आशा आहे की व्हिएतनामी पर्यटन इतर देशांच्या सामर्थ्यांपासून प्रेरणा घेऊन जागतिक पर्यटन नकाशावर हळूहळू आपले स्थान वाढवू शकेल.

*वाचकाचे पर्याय वैयक्तिक आहेत आणि ते वाचनाच्या दृष्टिकोनाशी जुळतातच असे नाही.